من شعر های روزبه بمانی خیلی تحت تاثیرم قرار میده و به خصوص این شعرِ بالا , که برداشت من ازش اینه که چقد زیبا تفاوت عادت و عشق رو بیان می کنه.من به نظرم وقتی شناختی از خودمون نداریم شاید بخوایم دیگران رو متقاعد کنیم که لطفا منو دوست داشته باشین و این شاید اغازِ تبدیل شدن به ادمی هست که هیچوقت نیستیم و شاید یه ادمی که برای یکی با تلاش جدابه.بعد محبوریم و خواستمون اینه تمام شرایط و لحظات رو کنترل کنیم که شاید اون خود طبیعیمون ظاهر نشه.شاید همیشه مشروط دوستمون داشتن , شاید یکی توی موقع هایی که هیچوقت حواسمون نبوده,ندیدمون و بگه فلانی وقتی سرگرم فلان کاری,کاری که دوست داری خیلی جذابی.توی لحطه هایی که نمیفهمی چطور زمان میگذره یکی بگه دیدن تلاشت در مسیری که بش اعتقاد داری درسته, خیلی حذابه.
نمیخوام شعار بدم ولی شاید این حرفا که شکم مرد سیر باشه همه چی حله و یا دختر باید تشنه ی محبت بمونه و مغرور باش و از حرفای به ظاهر روشنفکرانه,یه موضوع رو خیلی خوب بهمون یاداوری می کنه که تجربه ی صمیمیت و عشق,از اون تجربه های منحصر به فردیه که متاسفانه خیلی ها تجربش نمی کنن.
بزارین یه داستان بگم از دیروز توی تاکسی که خیلی اذیتم کرد:
توی ایستگاه تاکسی بودیم که ماشین پر شه و بیایم سمت خونه و من کم کم گوشام تیز شد به حرفای راننده ی ماشین که داشت به همکارش می گفت:
زنم بم گفته بیا زمین این الونکو به نامم کن.چون تو همش تو جاده ایی و ممکنه یه اتفاقی برات بیوفته و من به پول نیاز پیدا می کنم بعدا و از این شاکی بود که چرا زنش به این موضوع فکر کرده و حتی تصور زندگی بدون شوهرش عذابش نداده و نمیده و فکر تامین مالی ایندشه.
و همون جا بود که دوباره برام این موضوع زنده شد,خیلیا زیر یه سقف باهم روزهارو میگذرونن و نیاز های طبیعی هم رو براورده می کنن بدون اینکه هیچ شناختی از هم ,از ترجیحات هم و عشقی داشته باشن که طرفشون مشتاق دریافت کردنشه و حس کردنه دوباره ی این جمله که خیلیا بخلافش زندگی می کنن: تضمینِ برگشتن به خانه جلد بودن نیست/من از همینجا شد که از پرواز می ترسم
درباره این سایت